เชิงรุก
1. ศึกษาเสาะหาแหล่งวัตถุดิบใน AEC – นำเข้าวัตถุดิบ สินค้ากึ่งสำเร็จรูปจากแหล่งผลิตใน
AEC ที่มีความได้เปรียบด้านราคาและคุณภาพ
2. การศึกษารสนิยมความต้องการใน AEC – เพิ่มการขายให้ตลาดใหญ่ขึ้น
และใช้ประโยชน์จาก economy of scale
3. ดูความเป็นไปได้เรื่องการย้ายฐานการผลิต – มีความสามารถย้ายฐานการผลิตไปยังประเทศที่เหมาะเป็นแหล่งผลิต
4. หันมามอง CLMV ในวิสัยทัศน์ใหม่ – การใช้กัมพูชา ลาว เขมร เวียดนาม เป็นฐานการส่งออกไปนอก AEC เพื่อใช้ประโยชน์จากสถานะ Least Developed Countries : LDCs
5. พัฒนาและปรับตัว ระบบต่าง ๆ ของบริษัทให้ใช้ประโยชน์โลจิสติกส์ได้เต็มที่
– การพัฒนาระบบโลจิสติกส์ในภูมิภาค ทำให้สะดวกและถูกลง
6. ศึกษา เสาะหาความเป็นไปได้ การตั้งธุรกิจ ใช้แรงงานจาก AEC – ฐานธุรกิจอยู่ที่ใดก็ได้ในอาเซียนซึ่งสามารถใช้แรงงานจาก AEC ทำให้แก้ปัญหาขาดแคลนแรงงานฝีมือ
7. การเปิด เจาะตลาดคู่ค้าของอาเซียน – เพื่อสร้างความได้เปรียบทางภาษีนำเข้าก่อนคู่แข่งอื่นนอกอาเซียน
เชิงรับ
1. การเรียนรู้คู่แข่ง – เมื่อเกิดคู่แข่งใหม่จากอาเซียน
ต้องวิเคราะห์จุดอ่อน จุดแข็ง เปรียบเทียบกันในอุตสาหกรรม
2. ไม่ละเลยการลดต้นทุน – ต้นทุนของคู่แข่งอาจต่ำลงเช่นกัน
เพราะอยู่ในฐานการผลิตที่มีความได้เปรียบ
3. เร่งเสริมจุดแข็ง ลดจุดอ่อน – คู่แข่งจะเข้ามาถึงเขตแดนเมื่อไหร่ก็ได้
4. ผูกมัดใจลูกค้าในทุกรูปแบบ – บริษัทที่อยู่ในอุตสาหกรรมรองรับ
หรือเคยผลิตส่งบริษัทแม่ อาจะถูกแย่งลูกค้า โดยคู่แข่งในประเทศอื่นที่ได้เปรียบกว่าในการเป็นฐานการผลิต
5. ต้องคิด “ทำอย่างไรให้เขาอยู่ (กับเรา)” – เพื่อป้องกันการถูกแย่งแรงงานฝีมือ
6. เรียนรู้คู่แข่งทุกคน วิเคราะห์ SWOT – นอกเหนือจากคู่แข่ง
9 ประเทศในอาเซียนแล้ว ยังมีเพิ่มอีก 3 หรือ
6 ประเทศที่ต้องเรียนรู้
เช่น จีน อินเดีย ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ เกาหลีใต้ ญี่ปุ่น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น